Este fin de semana...

Har vi hatt strandfest med grilling, soling og konsert. Perfekt før ei veke som kjem til å bli travel. Forelesaren vår i Latin Amerika studier er nemlig i byen, og det betyr at vi må hiva inn litt ekstra konsentrasjon.

For dei som kan spansk legg eg inn dagens spansklekse. Håpar eg ikkje dummar meg ut for mykje, for teksten er ikkje retta. Eg tykkjer nemlig at spansk er kjempe vanskelig!

Jueves fuí en cine para miré la pelicula "The gahooles". Me no gusta esta pelicula. Después fuí en la casa y hice pulseras con Helene.

Sabado estuve en la playa entera dia. Asamos salcichas, bañamos mucho y vimos un concierto. Me gusta la playa. A la noche comí pasta en BarBaro. La comida es muy rico en BarBaro. Después fuimos en la casa para dormimo.

Domingo fuí con Marlene en Hotel San Cristobal. Estoy asustada conduce taxi en Nicaragua. Para el almuerzo comí pizza.

Takk for meg!

p.s. Det er Fredrik Scholze som har teke bileta eg legg ut i dag.

BANANAS!*

Dårlig med blogging her, det er så varmt! Hadde eigentleg tenkt å slenga inn eit langt innlegg om planane mine om boikott av Dole og kor irritert eg er, men det går ikkje i dag. Eg legg til ein link til traileren til filmen BANANAS!*. Håpar at alt går fint der heima. Har forresten klipt håret mitt. På rein impuls nærmast løp eg til frisøren, heiv meg i stolen og ba henne klippa. Ho delte håret i ein skill bak, dro det framover og klipte rett av. Det var ganske fint! No tar det heller ikkje så lang tid å vaska håret, noko som er ein fordel når vatnet er kaldt som ein norsk foss.

Her er altså linken til BANANAS!* traileren:

http://www.youtube.com/watch?v=3VYPQ6jJKWY

Slenger også med linken til Stian sitt nyaste blogginlegg:

http://kulturstudier.wordpress.com/2010/09/29/nicaragua-treukerskrisen/

(Legg merke til at Os kommune er den einaste kommunen som er savna i heile Noreg. Det er ikkje fordi eg savnar Os så vanvittig mykje, det er vel heller for at eg fekk spørsmålet "saknar du Os kommune litt, Tale?". Det gjer eg jo.)

Sidan eg alikevel kom så godt i gang med dette blogginlegget, får de sjå eit bilete av ein flink student i bikini. Eg vil leggja til at dette var for mange veker sidan, og at eg er mykje brunare no! hehe. God helg!

Nokre bilete til feiringa av Jomfru Mercedes

Til slutt gjekk vi heim og fletta armband.

Dia de la Merced

I natt har eg ikkje sove mykje. Det har nemlig vore ein rakettfest utan like i gatene. Vi hadde hørt at dei skulle feira skytshelgenen til León på fredag. Med godt mot slo vi opp paraplyane (regntida er på sitt verste/beste) og vandra ut. Eg hadde med vilje ikkje teke med meg pengar, kamera eller mobil med tanke på tjuveri. Vi kom oss berre så vidt til plassen utanfor katedralen før nervøsiteten tok overhand og vi småløp heim igjen. Tre lyse jenter (chela linda!) og hundre tusen nica menn er ikkje kult.

Då vi kom heim byrja rakettane, og det viste seg at vi hadde gått glipp av heile showet. Ein gong i timen vert det først skutt opp store menger rakettar før fire menn med kassar fulle av rakettar på ryggen spurtar gjennom gatene. Då vi etter rundt ein time hørte at rakettane igjen var i lufta, var det berre å hiva frå seg alt vi dreiv med og komma oss ut i gatene. Denne gongen hadde vi heldigvis med oss Stian, noko som er betryggande. Det einaste som er litt skummelt med han er at han ikkje har dei same grensene som eg har. Det blonde hovudet forsvann nemleg temmeleg fort, og eg og Kristin stod igjen i folkemengden. Plutseleg ser vi ein av rakettmennene i full fart mot oss og vi kan ikkje anna enn å skrika å løpa. Rakettane frå kassen vert nemleg skutt i alle retningar utan at nokon har kontroll. Eg trur aldri eg har vore så redd og har løpt så fort før. Vi bana oss vei gjennom gamle damer og små barn for å komma oss så langt vekk som mogleg, då fleire nica folk også byrja å løpa, var det ikkje tvil om at dette kunne vera farleg. Ikkje søren om eg ville inn i ein av dei mange sjukebilane med brannskader oppover armane. Mannen kom nærmare og nærmare med rakettane i full fyr, før han plutseleg skifta retning og forsvann rundt hjørnet. Kristin og eg stod igjen framleis med hjertet i halsen og rundt samla det seg folk som lo av oss og kunne bekrefta at det ikkje var ferdig enda.

Etter litt fann vi igjen Stian og dei andre, kjøpte oss eit kandisert eple og klarte å pusta normalt. Det verka som om kvar einaste person i heile León var ute i gatene og det heile var som ei kaotisk og farleg 17. mai feiring. No sit eg på La Rosita, ein kafé med internett og utanfor marsjerer korpsa for harde livet i pøsregnet. Då eg gjekk til kafeén tidlegare i dag var ei av gatene dekt med fine, fargerike pulvermaleri. Eg angrar på at eg ikkje tok bilete med det same, no er nok alt skylt vekk av vatnet.

Eg har dessverre heller ikkje teke bilete av galskpen i går, eg må heller smiska litt med dei andre så kanskje det kjem etterkvart.

Om det å vera rik og heldig

Det er herleg å vera i Nicaragua. Her står eg opp til ferdig frukost, kjem heim til oppredd seng og tek meg ein dukkert i basseng når eg vil. Kvar dag går eg ut og et store middagar før eg går heim og legg meg bak låst port. Eg har fleire par sko og digitalkamera. Eg manglar ingenting. Kreftene mine brukar eg på å klaga på håret mitt og at eg ikkje er ferdig på skulen før klokka fem på ettermiddagen. Eg er så heldig at eg ikkje anar det!

Men eg treng ikkje gå lenger enn rett ut porten på Casa Colibri før det verkelege livet i Nicaragua slår mot meg. På gatehjørnet ligg det ein mann på sin faste plass. Utanfor supermarkedet sit det to små gutar og sniffar lim. Litt bortenfor det sit det ei gamal, blind dame og tiggar. I parken ligg det ei jente utan sko. Dei får ikkje noko som helst hjelp frå staten, og heller ikkje frå dei som går forbi kvar dag. Det er heilt naturleg at folk sveltar i hel og at dei ikkje får gå på skule. Dei har rett og slett vore uheldig og blitt fødd inn i feil familie.

Vi har fått beskjed frå kulturstudier om å ikkje gje ungane pengar, og å ikkje tru på den unge dama som tiggar om melk til babyen sin. Det er ikkje vår feil at det er fattige, og pengane våre skal vi ha for oss sjølv. Uansett om gutane vi møter på diskoteket må betala skule for vetlesøstrene sine.

Eg blir så fortvila. Det er nesten umogleg å gjera noko med alt det eg ser rundt meg. Berre tanken på det at det ikkje finns nokon form for forsikring her er heilt absurd for meg som går til legen annankvar måned. Eg klarar ikkje å forklara kva tankar eg har rundt alt eg ser kvar dag, eg berre kjenner at mykje av det er heilt feil.

I går var vi på kulturkveld, denne gongen handla det om abortloven her i Nicaragua. Det er slik at då Nicaragua fekk sin første kvinnelege president i 1990, vart det innført totalforbod mot abort i landet. Det finns ingen unntak, ikkje ein gong om det er snakk om voldtekt.

Eg kunne sikkert ha ramsa opp hundre andre ting eg syns er urettferdig og teit her i landet, men vel å tenkja på den spørjeundersøkinga som viser at 70% av innbyggjarane i Nicarague seier at dei er lukkelege. Det trur eg er meir enn i Noreg sjølv om vi har alt vi treng og meir til.

Anbefaling

Artig lesestoff for dei som er veldig nyskjerrige på kva som hender her nede. Stian skriv blogg for kulturstudier og eg kjenner meg veldig igjen i skildringane hans.

http://kulturstudier.wordpress.com/2010/09/16/nicaragua-ferie-vs-hverdag/

http://kulturstudier.wordpress.com/2010/09/04/nicaragua-blanke-ark-i-leon/

Det er berre å trykka på linken!

León!